نه تو می مــانی و نه انــدوه
و نه هیچیـــــک از مردم ایــــن آبادی
به حباب نگـــــران لب یک رود قســــم،
و به کوتاهــــی آن لحظه شـــــادی که گذشت،
غصــــه هم می گــــذرد،
آنچنــــانی که فقط خاطــــره ای خواهـــد ماند
لحظه ها عریاننــــد
به تن لخظه ی خود جامه ی اندوه مژوشان هرگز...
- سهراب سپهری -